دوازده

از صبح حتی یک طرح هم نکشیده ام

شاید به زحمت بتوان گفت نصفه شده

ذهنم مدام میپرد سمت چیزهایی که نباید

چیزهایی که یا از دلخوری یا تنهایی یا هرچیز دیگری که ممکن است باشد شدید افسرده ام میکند

مدام میگویم و مینوسم که کار کن

بخوان

اجرا کن

تو باید موفق بشوی

بخاطر خودت و تمام آنهایی که هیچ دوست داشتنشان را نشان نمیدهند_اگر باشد البته_

اما هی مغزم میرود این طرف آن طرف

سمت انتظارهایی که دارم و حق خودم میدانم

اما طبق معمول مسخره همیشه جرئت گفتنشان را ندارم

این ترس لعنتی یک جای بدی حال مرا میگیرد

مطمئنم