چهل و هفت

گاهی به سم حسودی میکنم که یک نفر را اینقدر میخواهد

_خواستن با دوست داشتن قدری فرق دارد_

گاهی هم حالم را بهم میزند تا سر حدِ مرگ 

نمیدانم چه شد که پلانِ باز به هیچ نرسیده ام را ول کردم و این موضوع امد توی ذهنم

عشق حقیقتا دلخواه من نبوده_هیچوقت_ 

چون تمام کسانی که دوستشان داشتم را _به هرنحو_ از من گرفته 

گرفته و دیگر پس نیاورده 

برای همین هیچوقت به این فکر نمیکردم که پارتنر زندگیم را چقدر عاشقانه دوست دارم 

همیشه به این فکر میکردم که چقدر زندگی منطقی و سالمی خواهم داشت 

اما الان، همین شب کوفتی که ساج با صباش رفته مسافرت

من بخاطر تمام ان چیزی که توضیحی برایش ندارم فکرم جمع نمیشود که به یک پلان درست و درمان برسد 

به این فکر میکنم که انصراف بدهم و دوباره کنکور بدهم یا تغییر رشته بدهم

گاهی فکرمیکنم برای این ذهن چارچوب بندی شده ی قفسه بندی شده ی خط کشی شده ی من فقط مهندسی خوب بود 

و میدانم که این ها همه فکر است و فکر 

من هیچوقت راضی نبودم و برای هیچ کس هم نتوانستم دقیق توضیح بدهم که چرا و چگونه

و بعد از همه این هاست که حس میکنم شاید اگر من هم عاشقانه یک نفر را دوست داشته باشم به خاطر دوست داشتنش همه چیز در عین ازاردهندگی لذت بخش باشد