پنجاه و چهار

ما فکر میکردیم میشود

میشود حتی یک قدم به خوبی نزدیک شد

حتی یک اپسیلون به ان اتوپیای جذاب

و میدانی؟

ما فقط فکرمیکردیم

حالا من مانده ام و تو و دنیا

دنیایی که هنوز سر هیچ درش هزاران نفر کشته میشوند

و کمبود "اب" برایش یک شوخی بی نمک است

دنیایی که در ان هنوز دختران زیر 15سال به عقد پیرمردان 90 ساله در می ایند

که به دست بچه های 10ساله تفنگ میدهند

که نفرت مثل یک غده ریشه دوانده در رگ و خون ادم هایش بدون یک دلیل منطقی و قابل فهم 

من وتو هیچیم در این دنیا

ما را میجود، قورت میدهد و هضم میکند

هیچ چیز از ما نمی ماند که بخواهد شهادت بدهد روزی روزگاری میخواستیم برسیم به اتوپیایی که حتی بعد از مرگ هم رسیدن به ان خیال بود