هفتاد

جوری شدم که هر ان ممکنه رابطمو با تمام ادم ها قطع کنم 

با تمامشون

از دوست و اشنا بگیر تا خانواده و خودم حتی

توی ذهنم داد میکشیدم که

 تو منو اینجور تربیت کردی

تو گفتی که همیشه یکم بیشتر کوتاه بیا

بخاطر ادم ها و قلبشون که اگه بشکنه خدا نمیبخشه 

تو گفتی تمام کننده چیزی نباش

تو گفتی گوش کن 

تو گفتی 

و من اون کسی بودم که تمام مدت اینجا ایستاده بودم تا ادم ها _باهر نوع رابطه و هرمقدار صمیمیت_ بیان یه تیکه از روح و قلبمو، یه تیکه از مغزمو بکنن و ببرن 

و ناراحت نباشن از نبودنشون

از تنها بودنم 

از این همه غصه که بخاطر اونها_ بخاطر خاطرات و جای خالیشون_  به دوش میکشم

اگه واقعا داد میزدم 

حتما نفسم بند میومد

گلوم خش میفتاد و صدام میگرفت

اما فقط گفتم "باشه"

مثل همیشه