هفتاد و هفت

امروز اسمون خیلی قشنگ بود

مثل هر روز دیگه ای 

منتها چیزی که جذاب ترش میکرد نوری بود که ابرا تیکه تیکه اش کرده بودن و یه تیکه اش شده بود صد تا تیکه

بعد اونوقت از اینور که نگاه میکردی یه ابر میدیدی که پیامبر شده و اینا

به هرحال گوشیمو در اوردم و سعی کردم یه عکسی بگیرم که سیم برق و ساختمونای دو طرف کوچه نیفتن تو کادرم 

سوگند تو گوشم جیغ جیغ میکرد

یه پیرمردی با دوچرخه از کنارم رد شد و گفت از ابرا عکس میگرفتی

جوابشو با سر دادم

لبخند که زد منم زدم

خیلی روی خودم کار کردم سر همچین چیزی

 _هفته پیش که رفته بودیم متن یکی از دوستام بهم گفت توخیلی روابط اجتماعیت خوبه، ببین اون دیگه چقدر داغون تر از منه_ 

بهم گفت بیا از این "زاویه" بگیر که نور پشت ابرا باشه و اینا

دوباره لبخند زد و منم رفتم کنارش تا از اون "زاویه"ای که گفته بود عکس بگیرم 

بعد رفت

بعد حس کردم چقدر گاهی، غریبه ها میتونن خوب باشن

پ.ن در واقع کلی بهش فکرکردم و کلمه هاشو چیدم ولی الان که خواستم بنویسمش هیچی یادم نیست جز اینکه به خودم گفتم اینو تو پی نوشت میگم

میبینی؟ خیلی گیج شدم و نمیدونم چرا