صد و هفتاد و نه
روزهاست که اینجا نشسته ام
پایین تختم پشت میز نشسته ام و وانمود میکنم در حال اماده شدن برای کنکورم
و برای اینکه "وانمود کردن" یادم بیاید چند دقیقه فکرکردم
من از درون تحلیل رفته ام، در حال نابود شدنم و نابود نمیشوم
اگر میخواست اتفاقی بیفتد تا الان افتاده بود
فقط من خسته ام از خانه ماندن و فقط خوابیدن
همه چیز _مطلقا همه چیز_ به نظرم پوچ و بی معنی می اید
کتاب های غیردرسی ام در قفسه کوچکی کنار دیوارند و رنگ جلدشان باعث میشود کمی زنده به نظر برسم
کتاب های درسی ام باز و بسته میشوند
بین سایت های مهاجرتی و خرید ارز دیجیتال در رفت و امدم و باز هیچ انگیزه ای ندارم
دکتر گفت تا 10روز آینده انگیزه هایت دوباره بیدار میشوند و من از آن روز مرده ترم
به یک خواب بدون بازگشت نیاز دارم
یک رویای عمیق
من شادی و لبخند و کلمه را فراموش کرده ام
هرجور حساب میکنم به درد زندگی کردن در این لجنزار نمیخورم