صد و هفت

تو مغزم کلمه ها جون میگیرن و بعد انگار که یکی به زور سرشونو هل بده زیر آب اول نامفهوم میشن بعدم گم و گور

اگه ازم بپرسی اونایی جون میگیرن و جون میدن پس مغزم چیا هستن اصلا نمیدونم

میان و میرن و انگار دست من نیستن 

انگار چیه؟ اصلا دست من نیستن، انگار که مغزم مستعمره کسی باشه 

میاد و میتازونه 

تو این بی مهابا تاختنش میزنه میشکنه، میکشه و خونین و مالین ولت میکنه روی زمین برای خودت جون بدی

گفتم جون دادن، ساج امروز میگفت اگه میخوای اینجوری باشی هرروز باید عزاداری کنی برای ادمایی که هرگوشه دنیا بی هیچ گناهی دارن کشته میشن

گفت دنیا همینه

گفت اگه میتونی حتی یه قدم دنیا رو به صلح نزدیک تر کن اما عزادار نباش

گفت فرقی نداره هموطن یا غیر هموطن ادمی که بی گناه کشته میشه بقیه ناراحت میشن 

گفت یه هفته دیگه خواهی نخواهی همه چیز فراموش میشه و ما هیچجوره نمیتونیم جلوی این فراموشی رو بگیریم 

گفت بغض نکن 

داشتم به این فکر میکردم که چقدر لمس وبی جونم از این همه اتفاقات بد، از این همه بی ارزش بودن جون ادما، از اینکه کاری از دستم برنمیاد

صد و شش

از بی رحمانه ترین های زندگی منتظر موندنه

اینکه منتظر کسی یا چیزی باشی 

و اونقدر لحظه به پایان رسیدن انتظارو تو ذهنت بسازی که تمام قرارتو از دست بدی

من عاشق نشدم ولی، زیاد منتظر موندم و فکر میکنم منتظر موندن خیلی دردناک تر و ازاردهنده تره 

ولی در عوض اینکه ببینی یه سری ادم یه تایمی رو نه تمام و کمال اما منتظرت بودن، منتظر اینکه بالاخره ببینیشون 

خیلی شیرینه 

و خیلی دوست داشتنی 

و خیلی قابل احترام 

پی نوشت: شبای این اخرای تابستون شبیه، شباییه که تا صبح رمان عاشقانه میخوندم و با تک تک شخصیت هایی که خیلی وقتا انچنان هم قوی پرداخت نشده بودن زندگی میکردم 

حس خوبی بهم میده 

پی نوشت: شبیه نامه های جودی شد شماره صد و شش، هی نوشتن و پس نوشتن و اینا

فقط خواستم بگم این هم که ادم کسی را نداشته باشه تا ایده های توی ذهنشو بهش بگه و با اون پرداختش کنه و در نهایت عملیش کنه بی رحمانه اس

دنیا بی رحمانه اس کلا 

صد و پنج

 به خودم میگم

به امید کی ؟

به امید چی؟

کدوم بهبود؟ 

کدوم خوبی؟

 

هر روز به سقوط نزدیک تریم

کمربندهارو سفت ببندید

صد و چهار

امروز با یکی دیگر از ترس های بی دلیلم شاخ به شاخ شدم

رفتم خرید لباس

تنهایی 

حتما میدانی که مانند تنهایی دکتر رفتن و تنهایی سینما رفتن چقدر عجیب غریب و ترسناک است _یعنی بود_

رفتم توی مغازه و اصلا به روی خودم نیاورم که چقدر از این کار بدم می اید

انتخاب کردم 

پرو کردم 

کارت کشیدم

امدم بیرون

و مثل همیشه فهمیدم قضیه انقدر ها هم ترسناک نیست

کم کم دارم بزرگ میشوم 

و این بزرگ شدن خودش را در تمام ابعاد زندگیم به نمایش گذاشته

گاهی ترسناک است 

گاهی باعث میشود دلم بخواهد از بیرون به خودم نگاه کنم 

و گاهی عذابم میدهد 

در کل یک جبرِ ناگریزانه است و خب اتفاق افتاده، متاسفانه به خواستن یا نخواستن یا درخواست وقت اضافه من هم توجه نکرده 

فردا سالگرد فوت پدر و مادرِ مامان است 

ما امشب دورهم جمع شدیم

فردا صبح هم همین کار را میکنیم

و فردا عصر هم

حلما امشب تنهایی من را شکست

دور خانه را دور زد، ساعت کوچک قرمزم را توی مشتش گرفت و گفت یکی از ان بزرگ هایش را که روی سرش زنگ دارد را بخرم 

گفت اگر تلفن خانه زنگ خورد من جوابش را بدهم و فردا صبح حتما برای همدیگر لاک بزنیم

و خوابید

امروز کاملا در اختیار خانواده بودم 

امروز کاملا شبیه یک خانواده بودیم

صد و سه

گفتم فردا صبح ساج میرسه و جشنواره تمام میشه، اونوقت زندگی به حالت عادی برمیگرده 

گفت زندگی هیچوقت عادی نمیشه 

.

.

.

.

دارم فکر میکنم به اینکه فکرنکنم دلم زیاد برای بچه ها تنگ بشه