صد و پانزده

همین الان که داشتم مکالمات بین زاگرو و مورسو رو درمورد حقیقت خوشبختی میخوندم_ شخصیت های کتاب مرگ خوش از کامو که ساج همراه یک کتاب دیگر از گلی ترقی برای تولدم خریده_

تو ذهنم یه تصویر جون گرفت 

منم که اورکت سبزمو پوشیدم و از در داوید اومدم بیرون 

بارون زمین رو تر کرده و همینجور نم نم میزنه

هندزفریمو میذارم توی گوشمو و راه می افتم سمت مارنان 

یکی دیگه هم کنارمه که نمیدونم کیه 

کنارم راه میاد بدون اینکه چیزی بگه

میرسیم به پارک کنار پل

صورتم رو به اسمونه

دونه های بارون اونقدر بزرگن که شبیه سیلی های کوچیک پشت سرهم به صورتم میخورن

وسط داستان، بدون هیچ ارتباط خاصی

صورتم سرد شده از بارونی که تو ذهنم دم مارنان داره میباره

بوی عطر کسی که کنارمه شاممو پر کرده 

و به قول چارلی "حس میکنم توی بی نهایتم"

صد و چهارده

کل دیروز دستم بند یک پاورپوینت کوفتی درمورد نقوش بلوری و شبه بلوری بود اخر شب که تایید استاد رو گرفتم کلی خوشحال شدم

یکجور خوشحالی با این مضمون که :بالاخره تلاشی کردم که نتیجه داد پس ممکنه بقیه تلاش ها هم نتیجه بده

بعد کلی توی فضای تراس مانند خانه زیرنور شفاف ستاره های جذاب بالا و پایین پریدم و خوشحالی کردم

و یک ساعت بعد هیچ اثری از حجم شادی تایید شدنم هیچ جای مغز و قلبم نبود

به نظرم انصافانه است

یعنی خب

بالاخره مقاله ام در isi که تایید نشده 

ولی کلیت موضوع که خوشی های زندگی هرروز کوچک تر و گذرا تر میشوند اصلا چیز جالبی نیست

صد و سیزده

مرده وقتاییم که میگه میخوام برات حرف بزنم

میگه عاشق وقتاییم که برام شعر میخونی 

صد و دوازده

گفتم واقعا انصافانه نیست وقتی اسمان اینقدر مهربان است من کسی را نداشته باشم که همراهش زیر بارش این مهر بی کران قدم بزنم

بعد گفتم خب واقعا مهم نیست 

لباس پوشیدم و رفتم سمت مارنان 

توی زمین بازی بچه ها سرم را رو به اسمان گرفتم چرخیدم، توی آن تاریکی فقط خودم بودم و خودم 

رفتم روی پل و همان جای همیشگی نشستم 

یک نفر انرژی بی نهایت خوبم را با خودش برداشت و برد

انگار با یک سرنگ آن را از عمق وجودم کشیده باشد بیرون اما هنوز آسمان مهربانانه میبارید و این نمیتوانست پایان حال خوشم باشد

من نمیگذاشتم

منی که کل سال منتظر پاییزم و هوای بی نهایت دلخواهش و بارانی که "ممکن" است ببارد

به پدر سارینا فکر کردم و به خودش

آن روزی که کف چهارباغ دست کوچکش را گرفته بودم و میرفتم که به مصاحبه برسانمش 

تمام مدت استرس پدرش را داشت و من با تمام نابلدی ام اطمینانش را جلب کردم که اتفاق بدی نیفتاده

امروز آن اتفاق افتاد

دلم میخواست پیشش بودم و بغلش میکردم 

محکم

و میگفتم درست است که قلب کوچکت را نمیتوانم درک کنم اما کاش بدانی چقدر دوستت دارم

سارینا و تنها شدنش پشت ذهنم بود تمام روز

هی میرفت و می آمد

سرمست بودم از بارانی که به صورتم میخورد و کمی دلم شکسته بود 

از تمام شکستن های قبلی

تلفنم زنگ خورد و مرا تا نزدیکی های خانه همراهی کرد

با تمام خودش بودن ها و تمام مهربانیش 

صد و یازده

خب هنوز هم که هنوز است اوضاع همان است

منتها من واقعا کاری نمیکنم 

البته اول ماجرا کمی دست و پای مذبوحانه زدم اما بعد بیخیال شدم

یک میل کج و کوله توی چوب گردو دراوردم و امدم خانه

تا لباس هایم را بشویم و شیت های طرحم را ببندم

اما از ان موقع فقط نشستم و تمام گوشیم را بالا و پایین میکنم و توی ذهنم جدا دعواست

به سم پیام دادم که ادرس جدید را میداند یا نه که گفت برنامه ام عوض شده و نمی ایم و ببخشید 

یاد صبح افتادم که به ساج گفتم عوضی ام که اینطور می گویم 

بعد به شیما فکرکردم که باید روزی پیام بدهم برای هماهنگی تعیین سطح

به مردی که توی ایستگاه کنارم نشسته بود و باعث میشد تپش قلبم را از روی مانتو ببینم و به اینکه چقدر حالم  را بد کرد فکر کردم

به سوزش انگشت وسط دست چپم که خرده چوب زخمش کرد 

به "دیگری" فکرکردم 

بعد به خودم نهیب زدم که بس کن

و هیچوقت به "خودم" گوش نمیکنم

صد و ده

گفت هروقت بارون میومد 

میرفتیم کف زاینده رود، راه میرفتیم و سیگار میکشیدیم 

گفتم سیگار ندارم 

اما میتونم برات چایی بذارم

بعد هرچی فکرکردم دیگه چی بگم که یکم اروم بشه هیچی به ذهنم نرسید

به یگانه گفتم چیکار میکنی وقتی نمیتونی کاری بکنی؟

گفت هیچکاری نمیکنم، هیچی نمیگم، فقط میشینم یه گوشه تا درست بشه

تصمیم گرفتم بهش اعتماد کنم

ولی فکرنکنم بتونم

صد و نه

زندگی چرا اینجوریه؟

با لبخندی که داره فک و لبو با هم جر میده از خونه میری بیرون

با بغضی که داره چنگ میکشه تو گلوت برمیگردی؟

این انفعال و ندونم کاری سرِ ناراحتیِ خوب های زندگیم باعث میشه بخوام از افسردگی بمیرم 

یعنی حال خودم که خوب باشه 

باز 2نفر از 8 نفر که بد باشن

من میشم اون سومین نفر و درصدو میکشم بالا

نشد که بگم چقدر خوب بود دیشب 

صد و هشت

شاید فردا

اگر خستگی 11ساعت کلاس پشت سرهم اجازه داد

بگویم در این سه روز گذشته چه اتفاقاتی افتاد

بگویم 23چطور شروع شد 

اگر خستگی اجازه داد