چهل وسه

سه روز چهل وسه غروبه رو تجربه کردم که برخلاف تصورات و ترس های همیشگیم اونقدرهام وحشتناک نبود 

ساج رفت رشت و تا اخر هفته دیگه هم نمیاد

الماس با دکتر و یک نفر دیگه رفتن کرمانشاه 

مامان و الماس گفتن تنها نمون و من گفتم باشه اما تنها موندم 

یه تمرین کوچیک برای روزهایی که نمیدونم قراره بیان یا نه 

به مامان گفتم روی البوم طراحی و پلان مدرسه ام کارمیکنم و برای همین تنها موندم

که البته تماما زر بود

من این دو روز و نصفی فقط خوابیدم

فیلم دیدم 

اهنگ گوش دادم 

و به اندازه تمام روزهایی که تنها نبودم دلتنگ شدم

دلتنگ پاییز، پاییزی که اسپر ندارد

و شب قبل از اینکه ساج چمدون بنفششو پرکنه و بره رشت سر شام یه اهنگ از دایان پلی شد، به ساج گفتم واقعا از دایان گوش میدی و گفت اینطور اهنگ هارا همگی نگین برایش میفرستد و من گفتم همین روزهای پاییز بود که با اسپر میرفتیم کانون برای کنکور کوفتیمان 

و توی اتوبوسی بودیم که شیشه هایش تماما بخار گرفته بود، جای دست هامون رو روی شیشه گذاشتیم و نوشتیم «من و تو و بارون سه تا دیوونه» و عکس گرفتیم و همه با تعجب و لبخند نگاهمون میکردن

به ساج گفتم که اون عکس یکی از پست های اینستاگرامم شد و نگفتم که کپشن نوشته بودم: کی میگه پاییز سرده؟ گاهی گرمتر از یه عصر بارونی پاییزی نداریم

یا یه همچین چیزی 

اون عکس با خیلی های دیگه یه شب که با صاد توی مهرداد نشسته بودیم از تمام زندگیم پاک شد و اگه الان چیزی مونده اثر غیرقابل لمسشه 

ساج گفت چقدر خوشحالم که مثل تو حافظه ام اینقدر قوی نیست توی این مسائل وگرنه واقعا همه چیز خیلی سخت میشد 

راست گفت، تمام این سه روز را برنامه داشتم کارهای عقب افتاده ام را سر و سامان بدم اما اینقدر دلتنگ شدم که فقط میتوانستم بخوابم

انگار از عوارض دلتنگی فلج مغزی باشد

دلتنگ اسپر و همکار محترم بودن عادی شده اما عادت نشده هنوز