پنجاه و نه

نباید باور داشت 

به هیچ چیز و هیچ کس و هیچ کجا

این "باور" داشتن ادم را  به ناکجاآبادِ "امید" میبرد و دست ها را به انجام کارهایی وا میدارد که اصلا عقل سلیم مبهوت بماند

انرژی که در این بین اتلاف میشود اما رنجش را هزار _بلکم صدهزار برابر_ میکند 

این مدام دویدن و نرسیدن فرسودگی مسافت طی شده را غلو میکند 

به هرحال تمام حرفم این "ارامش" از سر روزمرگی است

و من باور دارم روزمرگی جوری دستِ ذهن را میجود که هر کلمه و اتفاق از سرانگشتان مغز پخش زمین بشوند  

و این اتفاقات هستند که روز را میسازند و خاطره را

من در بی اتفاق ترین و بی خاطره ترین زمستان زندگیم زنده زنده مردگی میکنم

"و همچنان دوره میکنم شب را، روز را، هنوز را..."