هفتاد و نه

خسته کننده تر از بهار، این روزایی که منتظری تا یه نحسی نا تمام بیاد و بگذره و بره

چرا هرچی میگذره تمام نمیشه؟

پ.ن:

همین الان برحسب اتفاق صفحه یک دختر بیست و اندی ساله را دیدم_این گروه اسمی را خودش نوشته بود_ آخرین مطلبش که چندثانیه قبل منتشر کرده بود یک درد دل جگرسوز و چند خطی و وا رفته و خسته بود برای معشوقی که احتمالا کمی سر و گوشش میجنبد  _که آن ور صفحه برای من، تویی و برای او،من_ 

من که معشوقه نداشتم تا برایش بنویسم یا درمورد زیر ابی رفتن های احتمالی اش غر بزنم و ناله کنم اما خیلی روزها و خیلی شب ها شده که بغضم را کلمه کنم و کلمه هارا پشت هم بچینم توی همچین صفحه ای 

میدانی چه میگویم؟

میخواهم بگویم همه ما یک جوریم _یکجور عجیب و غریب و نامفهوم_ منتها این یکجور بودن مدل  های متفاوتی دارد

مهم این بغضِ کلمه شده است