هشتاد و سه

امروز یکی از دوستام گفت وقتی وارد دانشگاه شدم خیلی ناراحت بودم اما الان هرچی پیش میره حسم نسبت بهش بهتر میشه

چون با ادمای خوبی اشنا شدم

بعد من به این فکرکردم که یکی بهم گفت ولی اون روز از اتاق اومدی بیرون گریه کردی ناراحت شدم

و یکی دیگه گفت میبینی ناراحته، الان بیخیال این حرفا شو

و یکی دیگه گفت من دیگه از دل تنگی طاقت ندارم 

و یکی دیگه گفت وقتی مینویسی میمیرم برات

و یکی دیگه  گفت پیام تبریکتو به همه نشون دادم گفتم ببینید چی برام نوشته

و من حس کردم هرچقدر همشون گاهی اذیتم میکنن، خنده هامون بیشتر از غصه هامونه

چقدر خوشحالم که با ادمای خوبی اشنا شدم 

پ.ن ولی سخت ترین چیز برای من اینکه وقتی یکی ناراحته و  ناراحتیش عمیقه نتونم دلداریش بدم