صد و شصت و پنج

و امروز که زمستان ترین روز است تا به اینجا

که آسمان سفید سفید و سوز سرما سیلی میشود روی صورتم 

و درخت ها لخت لختند، انگار هیچوقت زنده نبوده اند

 

امروز عزادار ترم! به اندازه یک اتوبوس ادم بیشتر عزادارم

مغزم از صحنه گریه فاطیما و خواهران بزرگترش خالی نمیشود

زبانم قفل شده بود و هیچ حرفی نمیتوانستم بزنم

میخواستم کلی دعوا کنم که مرا ندید نگیر اما فقط همراهش اشک ریختم

و به این فکر کردم که عزاداری ما در این روز که زمستان ترین است تا به اینجا تمام شدنی نیست

این داغ ها هربار تازه میشوند و عفونت میکنند و این عفونت روح را حل میکند در خودش 

و تمام نمیشود

نه تا ما را تمام نکرده